به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پسین هرمزگان به نقل از خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو_سیده زهرا حسینی؛ شاد اصلا طرح خوبی نیست، نه از لحاظ قانونی و فنی و نه از لحاظ درک شرایط فعلی جامعه.

شاد فقط یک طرح برای رفع تکلیف است البته شاید این قصد وزارت آموزش و پرورش نباشد، اما اینطور به نظر می‌آید که حال شاد، بشدت ناشاد است.

شاد نشان می‌دهد که وزارت آموزش و پرورش هرگز توجهی به قوانین، ویژه قانون اساسی نداشته است.

ممکن است برخی گناه را برگردن قانون بیاندازند و فکر کنند که قانون اساسی بقدر کافی در وضع مواد قانونی، صریح نبوده، اما باید گفت که اصل ۳ قانون اساسی میگوید:دولت موظف است برای نیل به اهداف نظام، آموزش و پرورش و تربیت بدنی رایگان را برای همه، در تمام سطوح تسهیل و فراهم کند.

در ادامه در اصل ٣٠می‌گوید: دولت موظف است وسایل آموزش رایگان را تا پایان دوره متوسطه تماما رایگان در اختیار تمام ملت قرار دهد؛ و شورای نگهبان در تشخیص این وسایل آموزشی که باید رایگان باشد، میگوید اگر دولت به دلیل "کمبود امکانات"نتوانست این وسایل را تماما رایگان ارائه دهد، باید اولویت را بر"مستضعفان" بگذارد.

این یعنی دریافت خدمات آموزشی در شرایط کمبود امکانات، ابتدا باید برای مستضعفان تسهیل شود!

حال قضاوت کنید! در اجرای شاد، اصل ٣و اصل ٣٠ قانون اساسی، رعایت نشده، چون خانواده‌ها مجبورند برای دریافت خدمات آموزشی، گوشی هوشمند تهیه کنند که طبق آمار‌ها و اخبار رسمی در حال حاضر گوشی هوشمند، کمتر از سه و نیم میلیون در بازار اصلا یافت نمی‌شود یعنی خانواده یک کارگر باید دو برابر حقوق تصویب شده، هزینه کند تا فرزندش حق قانونی خود را دریافت کند!

به این نکته اضافه کنید که این پیام‌رسان، یک ایراد فنی اساسی دارد و آن اینکه تنها، قابلیت پیکربندی یک حساب کاربری بر آن وجود دارد یعنی اگر خانواده‌ای دو فرزند دانش‌آموز داشت، باید برای نصب شاد و دریافت خدمات آموزشی، دو گوشی تلفن همراه تهیه کند! یعنی چهاربرابر حداقل دستمزد کارگران!

نتیجه این می‌شود که طبق قانون، خدمات آموزشی تحت هر شرایطی باید برای مستضعفین رایگان باشد، اما شاد رایگان نیست، شاید با خود بگویید: دولت راهی جز این ندارد، اما باید گفت، شورای نگهبان گفته: اگر دولت شرایط ارائه خدمات تماما رایگان را نداشت باید اولویت را بر مستضعفین بگذارد، حالا آیا شاد این اولویت را رعایت کرده؟

آیا خانواده‌ای که دارای دو فرزند است با پدری کارگر، در استفاده شاد مورد توجه بوده؟

آیا پدری که کارگر است و حداقل دستمزدش را ۱ میلیون و ۸۳۵ هزار تومان تعیین کرده‌اند، می‌تواند نیاز‌های تحصیلی فرزندش را برآورده کند؟

چرا آموزش و پرورش فکری به حال مستضعفان نمی‌کند؟ مگر نه اینکه قانون دستور داده در ارائه خدمات آموزشی باید اولویت با مستضعفان باشند؟